Het tekentalent kreeg een vlucht toen Pier Johan Bolding ontmoette, een schilder/tekenaar die les gaf aan de kunstnijverheidschool in Groningen. Van hem heeft hij veel geleerd en nog meer gevoel bij het tekenen gekregen. Via Johan Bolding kwam hij in aanraking met Herman Dijkstra. Deze Groningse kunstenaar gaf op zaterdag les aan amateurs. Deze twee kunstenaars doken in de tweede wereldoorlog onder bij Pier en Tite Feddema in Oudwoude om te ontkomen aan de werkverschaffing in Duitsland. In de oorlog en na de oorlog ontmoette Pier Feddema , zijn zwager Jan van der Bij, Klaas Koopmans, Sjoerd Huizinga en Jaap Rusticus. Ook zij wilden graag tekenen en schilderen en ook wel beeldhouwen. Toen hij in Drachten en later in Garyp kwam te wonen werden de contacten intensief. Ze kwamen regelmatig bij elkaar, soms met familie, om elkaars werk te zien en te bespreken. Ze noemden zich als groep: Yn’e line. Ze maakten ook met elkaar kennis met werk van andere kunstenaars. Met De Ploeg, met Gerrit Benner en met het Vlaams expressionisme. Eigenlijk met vertegenwoordigers van het expressionisme. Ook de schilders van Yn’e line gingen die kant op. In de jaren vijfig en zestig braken ze echt door, zowel in hun expressie, creatief, als ook naar buiten toe. Regelmatig werd hun werk geëxposeerd. Ze ontwikkelden allemaal een eigen handschrift. Pier Feddema heeft ook een eigen beeldtaal ontwikkeld. Toch is het moeilijk om die te omschrijven, omdat er ook een ontwikkeling in te zien is. Wat heeft hij niet in schetsboeken en op grote vellen papier getekend. Toch merk je in de ontwikkeling van zijn werk dat hij van het meer uitbundig expressieve op zoek gaat naar het eenvoudig lijnenspel. Met gedekte kleuren in tekeningen soms toegevoegde kleuren om een accent aan te geven. Hij kon gewoon goed tekenen, maar hij ging weglaten, naar voren halen. En zo ontstond een eigen stijl.